Einde reisverhaal

Het verhaal van dag 15 is het laatste stukje van ons reisverhaal.
Vanaf nu plaatsen we weer gewoon in ons dagboek.

Geplaatst door Bert op 11 December 2007 om 10:01 uur.

Dag 15: eindelijk Nederlandse bodem

Beter laat dan nooit. Met alle drukte is het er niet eerder van gekomen om de site nog even bij te werken maar bij deze dan toch nog het verslag van onze laatste reisdag.

Nadat we op vrijdagavond al alle koffers gepakt hadden, op een paar spulletjes na, konden we zaterdagmorgen nog lekker op het gemak ontbijten. We zaten om half negen aan het ontbijt. Ons mannetje heeft nog twee kommetjes cornflakes en een bakje fruit weggewerkt en daarna zijn we terug gegaan naar de kamers om het laatste nog in te pakken en de koffers op de gang te zetten zodat de bellboys de koffers op konden halen.

Toen de koffers naar beneden vertrokken waren zijn wij ook naar beneden gegaan. Daar hebben we met z'n allen nog een groepsfoto laten maken door een paar chinezen. Nou ja, groepsfoto, het werd een hele reportage. De heren konden er maar geen genoeg van krijgen. En we moesten toch echt langzaam de bus in.

De bus heeft ons door het verkeer van Beijing binnen 45 minuten naar het vliegveld gebracht. Daar moesten we goed op onze koffers letten want voor je wist was een "behulpzame" chinese dame er met je hele hebben en houden vandoor. We zijn toen zo snel mogelijk in gaan checken waardoor we allemaal met de gezinnetjes bij elkaar konden zitten in het vliegtuig. Na afscheid genomen te hebben van onze steun en toeverlaat in bange tijden, Chris, zijn we door de douane gegaan en na wat shoppen bij de gate gaan wachten. Eindelijk mochten we toen met de bus naar het vliegtuig. De laatste momenten van Yanto in zijn geboorteland. Hoewel hij het allemaal niet besefte was het voor ons toch best emotioneel. Yanto vond het allemaal geweldig. Hij herkende tot onze verrassing het gebaar voor vliegen en lachte iedere keer vrolijk als we het gebaar maakten. Dat beloofde veel goeds.

En dat goeds dat kwam er ook. Hij heeft zich voorbeeldig gedragen. Ondanks dat hij maar een kwartiertje heeft geslapen, heeft hij geen enkele overlast veroorzaakt voor wie dan ook. Hij heeft lekker zitten smullen van het eten onderweg. Vooral de rijstcongee (een bakje vol met rijst in een soort gelatineachtig spulletje) scoorde hoog.

Na een beetje vertraging zijn we rond kwart voor zes geland op Nederlandse bodem. We hebben gewacht tot iedereen het vliegtuig uit was, hebben toen op het gemak afscheid genomen van onze reisgenoten en begeleiding. De mannen van Meiling stond nog klaar om ons welkom te heten en Yanto nog een boekje aan te bieden (helemaal geweldig). Daarna zijn we naar de kofferband gelopen. Daar achter de grote ramen zagen we het thuisfront al staan zwaaien. Heerlijk om de mensen die je zo gesteund hebben in de aanloop naar de reis daar weer te zien. Wat duurt het dan lang voor je alle koffers en de buggy (de komt via een andere band voor odd-sized baggage) bij elkaar hebt. Dan moet je ook nog door de douane. Gelukkig hielden ze zich aan de voorspellingen van Corry dat ze de adoptiegroepen eigenlijk altijd zo lieten doorlopen. En toen konden we ons mannetje eindelijk showen. En hij vond het geweldig. Hij genoot van de aandacht, de cadeautjes en de mensen om hem heen. Terwijl wij lekker genoten van een kopje koffie bij Starbucks, rende hij rond met zijn knuffeloom, neefje en nichtje. Hij heeft nog een stoere broek en vest gekregen van zijn knuffeloom en tante. Alsof hij nog niet genoeg hooligan-uitstraling heeft.

Na afscheid genomen te hebben van zijn opa en oma uit Maastricht die met de trein terug gingen, zijn we naar het busje gegaan. De eerste 5 minuten na vertrek heeft hij nog genoten van alles dat hij zag onderweg, maar daarna ging het lampje toch uit. Hij heeft geslapen tot we in Haler waren. Daar heeft hij de eerste indrukken opgedaan van zijn nieuwe thuis. Thimo vond hij toch wel eng, maar de rest viel wel in de smaak. Vooral zijn kamertje. Hij heeft met open mond staan rondkijken. Het enige geluid dat eruit kwam was ooooooooooooooo. Toen we hem in zijn bedje legden was hij binnen 5 minuten vertrokken. Het einde van de grote reis voor ons kleine mannetje.

O ja, we moeten nog even het volgende kwijt. De gigantische complimenten aan een lid van onze groep die zichzelf zo ontzettend heeft overwonnen door toch maar even vier keer haar angst in de ogen te zien. Petje af!!! We zijn ontzettend trots op je!!!

Geplaatst door Lilian op 11 December 2007 om 09:58 uur.

Dag 14: De laatste complete dag

Een dag vol met shoppen.
Vandaag zijn we op souveniersjacht geweest. We hebben (bijna) alles bij elkaar. Ik hou het op bijna, omdat het anders zo lullig is als blijkt dat je toch iemand vergeten bent.
Yanto realiseert zich vrij weinig van de aanstaande grote reis.
Dat zal denk ik pas gaan dagen in het vliegtuig als we enkele uurtjes onderweg zijn.

In ieder geval was het vandaag een rustige dag voor hem, waarop hij heeft ontdekt dat het erg leuk kan zijn om bij pappa in de nek te zitten op straat.
Hij heeft er erg om moeten lachen.

Hij vind winkelen nog steeds heel erg vervelend. En laat dat ook goed blijken. Hij laat zich door zijn benen zakken en ligt uiteindelijk op de grond.

Een taxi krijgen blijkt in Wang Fu Jingstreet niet echt makkelijk als europeaan. Ik heb op wel 20 taxi's gezwaait. Sommige zwaaiden netjes terug onder het motto: "Daag, ga jij maar lopen!". Op een gegeven moment vond een chauffeur van een erg luxe langeafstandstaxi het wel erg sneu en kwam vragen waar we naartoe wilden.
Uiteindelijk bood hij aan om ons voor het normale taxitarief naar het hotel te rijden.
Hij had een grote fooi verdient en heeft die ook gekregen.

Morgen het allerlaatste stukje reisverhaal en daarna terug naar het reguliere weblog.

Nog even een leuke foto:
Sci-Tech-tower is een groot handelsgebouw. Het behoort bij de Sci-Tech Group en daaronder viel ons hotel in Beijing.
Ik ging even een kaartje versturen bij het postkantoor in deze 'tower' en zag beneden in de fotozaak twee medewerkers, die het schijnbaar erg druk hadden. NOT!
Leuk detail: In de zaak was ook een klant aanwezig. Hij zat foto's te printen.

Tot morgen!

Geplaatst door Bert op 07 December 2007 om 13:45 uur.

Dag 13: Eine wiemeldaag

Wat een dag vandaag! In het Limburgs heb ik het hierboven een 'Wiemeldaag' genoemd. Een jengeldag, een off-day of gewoon de 13e dag .
Echt zo'n dag waarvan je hoopt dat hij voorbij is voordat hij begonnen is.
Yanto heeft vandaag erg veel huil- en driftbuitjes en weet gewoon niet wat hij met zichzelf aanmoet.

Dat is helemaal niet uitzonderlijk in zijn situatie en het is ook helemaal niet erg. Het is echter wel erg vervelend.
We hadden al besloten om niet mee te gaan richting Zomerpaleis, omdat hij zich misschien te snel zou gaan vervelen en nog meer vervelende buien zou krijgen. Maar dat was de oplossing ook niet.
We zijn met hem naar de Zijdemarkt geweest en ook daar was hij niet echt gemakkelijk. Hij liet zich steeds door zijn benen zakken en dan kun je maar één ding: Hem dragen. Maar hij is toch best wel zwaar. Dus een optie voor lange tijd is dat ook niet.

Maar goed, we zijn de dag door. Hij ligt nu in zijn bedje de slaap te zoeken. Of dat schaapjes, kippen of chopsticks tellen is weet ik niet. Maar ik hoop dat hij snel onder zijl is.

Op de Zijdemarkt is een winkeltje waar we de afgelopen dagen al vaker iets hebben gekocht of hebben staan kijken. Het is een stempelmaker. Met behulp van een mesje maakt hij met de hand stempels waar je jouw naam in kunt laten zetten. In het Engels en het Chinees. Een bezoekje meer dan waard.

En Yanto kreeg van het korte wachten een speelse (gelukkig) bui.

Maar goed. Die 13e dag is nu dus voorbij.
Morgen de laatste complete dag in China.
De koffers worden gepakt.

Zaterdagavond zijn we weer op Schiphol. Bijna bij de boerenkoolstamppot met worst

Geplaatst door Bert op 06 December 2007 om 13:42 uur.

Dag 12: pepernoten en een briefje van de sint

Vandaag was een vrije dag. Nu zullen jullie wel denken hoezo vrije dag. Jullie hoeven toch niet te werken daar. Nou, vorige week zijn we hard aan het "werk" geweest om alle procedurele dingen te doen en deze week bestaat vooral uit sightseeing. Dat is op zich wel leuk, maar je hele dag is toch bepaald door zo'n uitstapje. Morgen staat een uitstapje naar het Zomerpaleis op de rol. Maar of we daar naartoe gaan is nog maar de vraag. Het vertrek staat gepland om 10.30 uur en loopt dus door tot ongeveer halverwege de middag. En dat is niet echt handig. Ons mannetje heeft rond een uur of half één echt honger en wordt dan vervelend (zouden wij ook worden). Daar kan dan geen koek of mandarijntje meer tegenop.
Daarnaast heeft Bert geen zin om weer autoziek te worden. We moeten er dus nog eens een nachtje over slapen.

Maar eerst nog even de avonturen van vandaag. We zijn begonnen met lekker uitslapen. Half acht was het toen Yanto de slaap uit had. Ik had nooit gedacht dat ik dat nog uitslapen zou vinden, maar vergeleken met vier uur gistermorgen is het echt een verademing. Het ontbijt smaakte niet alleen ons, maar ook ons cornflakes-mannetje weer geweldig. Hij heeft twee kommetjes verslonden en daarna nog een bakje fruit. Gerard had hem een stuk mandarijn gegeven en daarna kon papa weer lopen om ook een bakje te gaan halen. Ook dat ging erin. De ananas leverde wel weer een paar verbaasde blikken op (die smaak was weer nieuw), maar werd ook lekker naar binnen gewerkt. Tijdens het ontbijt was "Zwarte Piet Corry" nog langsgekomen met een lekker zakje pepernoten. Die hebben we toch even weg moeten stoppen anders was het hele zakje ineens leeg gegaan.

Tussendoor heeft Bert nog even een stukje over gisteren op de site gezet. Hij heeft hier minder tijd voor de computer, maar is inmiddels toch bevorderd tot Helpdesk voor onze reisgenoten.

Na het ontbijt hebben we een bezoek gebracht aan een grote winkelstraat. Mooie nieuwe schoenen gekocht voor Yanto en een soort gelukstrommeltje. Daar is hij helemaal verliefd op. We hadden het vanavond verstopt voor we hem naar bed brachten, maar dat resulteerde in een paniekerige zoektocht. We hebben het toen toch maar teruggegeven en op het nachtkastje gelegd.

Vanmiddag zijn we nog naar de zijdemarkt geweest. Het klinkt heel idyllisch maar het is een bonte verzameling van kraampjes van 3 bij 5 meter waar bij elk kraampje minimaal één persoon staat die je aan je arm plukt dat je moet komen kijken, die vraagt wat je zoekt, die vraagt of je iets wil kopen. En elke drie meter dus van elke kant weer een nieuwe plukker. Je wordt er helemaal gestoord van. En als je dan al iets wil kopen, dan begint het spelletje. Afdingen. Als je de vraagprijs betaalt, betaal je heeeeel veel teveel. Ik heb vandaag een tas gekocht voor 150 yuan (€15,--) en dan eigenlijk nog teveel betaald. Haar eerste vraagprijs was 2200 yuan (€220,--). De kunst is weten wat iets je waard is en dan na even geboden te hebben gewoon weg te lopen. Dan roepen ze je snel genoeg terug en krijg je de waar voor jouw prijs. Als je echt te laag biedt zijn ze boos, maar de volgende drie kraampjes hebben hetzelfde spul dus dan bied je daar maar iets hoger.

We hebben lekker spulletjes en speelgoed voor Yanto gekocht en zijn daarna nog gaan eten.

Daarna ons mannetje weer lekker op bed gelegd en ook vanavond is hij snel en rustig in slaap gevallen. Weer een gezellige gangsessie gedaan en nu tijd voor het slapen. En duimen natuurlijk dat het morgen weer uitslapen wordt.

Tot morgen.

Geplaatst door Lilian op 05 December 2007 om 16:52 uur.

Dag 11: Hoopje steentjes van kilometers lang

Gisteren, dinsdag 4 december, zijn we gaan kijken bij de meest langwerpige berg stenen die op de wereld bestaat: De Chinese muur.
Het was een flinke busrit.
Echter, gezien het feit dat ons menneke nogal graag beweging ziet, vond hij de rit geen probleem. Zolang er maar beweging in zat.
Het eerste deel van de rit viel hem dan ook vies tegen.

Uiteindelijk hebben we ongeveer anderhalf uur gereden en heeft Yanto nog veel plezier gehad in de bus.

En ook zijn vriendinnetje (Ze komen uit hetzelfde tehuis) Mei-lin heeft een leuke reis gehad.

Bij de muur aangekomen bleek het erg koud. We waren daar natuurlijk al voor gewaarschuwd en dus hadden we ons dik aangekleed.
Yanto is niet blij met zijn handschoenen en we moesten dus regelmatig opnieuw zoeken en puzzelen om in iedere vinger van de handschoen een vinger van Yanto terug te vinden.

De lucht op de muur is erg ijl en we hadden dan ook de nodige moeite om te lopen. Je was erg snel vermoeid.
Vandaar dat we niet zo heel ver gelopen hebben.

Tijdens de terugreis werd ik, Bert, flink wagenziek en had ik de nodige moeite om mij middageten binnen te houden.
Uiteindelijk is dat wel gelukt.

Voor het avondeten hadden we niet zo veel zin in Chinees eten en dus hebben we besloten om naar McDonalds te gaan. En tot Yanto's blijdschap was daar een glijbaan. Hij wist al wat een glijbaan was, omdat in het kindertehuis ook een glijbaan en ballenbak aanwezig was.
En van die ervaring heeft hij goed gebruik gemaakt.
Hij had erg veel lol op de glijbaan.

Vaak krijgen we de vraag hoe het nu met Yanto gaat.
Het gaat steeds beter. Maar het blijft een beschadigd persoontje. Hij heeft dingen meegemaakt in zijn jonge leventje, die wij nooit zullen weten. Dingen die wij nooit zullen kunnen begrijpen. En toch moeten we hem helpen met de verwerking van de gebeurtenissen.
We gaan niet in op de details, omdat we vinden dat sommige dingen gewoon privé zijn. Die kun je niet zomaar vertellen. Wij kunnen niet voor Yanto beslissen om bepaalde dingen openbaar te maken en hem in deze geen keuze te laten of hij het wel of niet wil vertellen.
En dat is vaak een moeilijke afweging. Je kunt door dingen te vertellen namelijk wel andere mensen helpen en mensen laten zien dat een adoptie niet zomaar een vakantie is waarin je een kindje gaat kopen.
Maar onze Yanto staat in dit geval voorop en dus mag hij later bepalen wat hij wel en wat hij niet over zijn verleden wil vertellen.

Geplaatst door Bert op 05 December 2007 om 08:04 uur.

Dag 10: Uitstapjes en een stukje procedure

Vandaag zijn we weer een stukje verder in de procedure gekomen. De begeleiders van Meiling hebben vanmorgen de benodigde papieren op de Nederlandse ambassade in Beijing ingeleverd. Als het goed is dan hebben we a.s. donderdag alle papieren in orde om zaterdag naar Nederland te vertrekken.
Het grote voordeel van dit stuk van de procedure: Wij hoeven ergens naartoe.

Vandaag hebben we wel nog een uitstapje gemaakt en wel naar het Plein van da Hemelse Vrede en naar de Verboden Stad.
Daarmee hebben we de middag volgemaakt.
Het 'Plein' is natuurlijk een plaats, die heel veel jaren geleden wereldnieuws is geweest. Het maakte daardoor best veel indruk om nu op die plaats te staan.
Hieronder enkele foto's.
Het was, zoals op deze foto te zien, best koud in Beijing.

Daarna zijn we naar de Verboden Stad gegaan. Naar mijn idee niet echt interresant. Maar goed, dat is mijn bescheiden mening.
Ook daar hebben we verschillende foto's gemaakt.

We werden overigens helemaal gek van de opdringerige verkopers. Mutsjes, handschoenen, vlaggetjes, boeken, oorwarmers, foto's...
Gek werd ik ervan.

Mocht je je afvragen of we Chinees eten nog steeds lekker vinden: Graag boerenkoolstampot met braadworst!!!

Geplaatst door Bert op 03 December 2007 om 15:12 uur.

Dag 9: naar de markt

Allereerst onze excuses dat we gisteren niets meer geplaatst hebben, maar we hebben gisteren deelgenomen aan de, in adoptieland wereldberoemde gangsessie. Daardoor is het een beetje laat geworden.
Maar bij deze dan toch het verslag van gisteren.

Om 10.00 uur werden we verwacht in de lobby. We moesten naar de fotograaf voor het maken van pasfoto's voor het visum van ons mannetje. We waren er al achter dat hij fotocamera's niet leuk vindt, dus we wisten al van tevoren dat het weer een gek bekkie zou worden. Hij kijkt op deze foto net zo ongelukkig als op het pasfotootje dat we van hem hadden gekregen bij het voorstel. Maar zo ongelukkig is hij echt niet meer.

Na de fotograaf zijn we terug gegaan naar het hotel, hebben we nog even wat op de kamer gezeten waarna we met een aantal stellen vertrokken zijn naar een markt. Dat moest per taxi want het was te ver om te lopen. Nou, dat is niet te betalen hier. €1,50 voor de heenrit en €1,90 voor de terugrit. Echt niet te betalen voor een westerling.

De markt was een typisch chinees marktje. Naast een hoop oude zooi (of oud gemaakte zooi) waren er ook allerlei prullaria. Kettingen, tasjes, stokjes, draken enz enz. Veel te veel om op te noemen.

Nadat we terug waren van de markt was het hoog tijd om iets te eten. Meneertje was behoorlijk vervelend doordat hij honger had. En dat terwijl hij 's ochtends bij het ontbijt nog twee schaaltjes cornflakes en fruitloops had verorberd. Het chinese eten heeft hij afgezworen. Althans zo leek het even. Maar gisteravond bleek het tegendeel.

Chris had deze keer noedels met ei en tomaat besteld. Het ei en tomaat hoefde niet zo nodig maar die noedels gingen er wel in. Hij heeft heerlijk zitten smullen en was eigenlijk nog niet klaar toen we vertrokken.
Op de hotelkamer hebben we hem toen vrij snel in zijn bedje gelegd en is hij daar heerlijk in slaap gevallen. Daardoor konden we lekker op de gang gaan zitten bij de rest van de ouders en hebben we lekker even bij kunnen kletsen. Rond en uur of elf zijn we in ons bedje gedoken in de hoop dat Yanto niet weer om kwart over zes wakker zou zijn.

Geplaatst door Lilian op 03 December 2007 om 14:05 uur.

Dag 8: Yanto's luchtdoop

Het was vandaag weer heel vroeg dag. Om half vijf liep de wekker af. We moesten namelijk om tien voor zeven vertrekken naar het vliegveld. Om half zeven moesten de koffers buiten staan. Nou ja, buiten. Buiten op de gang natuurlijk. Om half zeven zaten we dus ook al aan het ontbijt. Nadat we dat in recordtempo hadden verorberd, zijn we naar beneden gelopen. Daar stond Chris, onze chinese steun en toeverlaat en manusje van alles al op ons te wachten. De koffers waren al ingeladen en dus konden we vertrekken richting het vliegveld.

Op weg naar Yanto's eerste vlucht. We waren toch wel wat nerveus over zijn reactie, maar toen we eenmaal het luchtruim kozen bleek die nervositeit helemaal niet nodig. Hij had de grootste lol. De verandering van het gevoel in zijn lijfje vond hij prachtig en bijzonder interessant. Na iedere bocht, stijging of daling die het viegtuig maakte zag je duidelijk aan zijn snoetje dat hij zat te wachten op het volgende gevoel dat komen ging. We hebben echt genoten van zijn snoetje maar wisten tegelijkertijd ook dat de belevenissen voor heel wat spanning in zijn hoofdje zouden zorgen.

Nou, dat hebben we inderdaad gemerkt. Hij was weer bijzonder druk vandaag. Alles uitproberen op de kamer, daarna alles testen op Yanto-bestendigheid en de wc-pot weer als speelgoedverzamelplaats gebruiken. Vergeleken met gisteren dus wel weer een stapje terug. Maar onze begeleidster Corry gaf vandaag ook aan dat je aan Yanto heel goed kunt aflezen wat zo'n kind allemaal meemaakt en wat er allemaal door zo'n hoofdje gaat. Heel veel dus. Daar waren we al een tijdje achter.

Vanavond zijn we heerlijk gaan uit eten. Voor de verandering hebben we vandaag maar eens een chinees restaurant bezocht. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een stuk lekkerder was dan in de restaurants in Wuhan, hoewel ze daar ook best lekkere dingen op tafel zetten. En voor degenen die mij goed kennen: Ja, ik heb ook vanalles geprobeerd, geproefd en gegeten. Voor de mensen die me minder goed kennen: Tot een jaar of zes geleden at ik alleen wat ik kende en waarvan ik wist wat het was. En dat was gewoon de hollandse kost, en daarvan nog lang niet alles. Die tijden zijn gelukkig voorbij, anders had ik hier toch echt een probleem gehad.
Ons manneke vond het ook vandaag niet nodig om te eten. De afgelopen dagen had hij zich nog wel tegoed gedaan aan de fried rice, maar ook dat kon hem vandaag niet bekoren. Maar de noodles die hij van ons op de kamer krijgt gaan er gretig in. Daarnaast vind hij bananen, meloen en mandarijnen helemaal super, dus hij komt echt niets tekort.

Na het eten hebben we nog even contact gehad met opa Maastricht. Daar hadden we door alle drukte en gedoe de hele week niets meer laten horen. Schandalig, maar goed. Het was gewoon 's avonds heel druk door ons ventje. Ook oma Itter hebben we nog even bereikt via skype. Maar toen we haar net online hadden moest ik weg voor nog een hele berg papierwerk. Het schijnt wel het laatste te zijn voorlopig. Ik heb toen snel Yanto op bed gelegd in de hoop dat hij ging slapen en Bert nog even verder kon gaan, maar toen ik terugkwam bleek dat hij toch nog even tekeer was gegaan. Toen Bert hem duidelijk had gemaakt dat dat gedrag toch echt niet kon, kwam de hele lading van de dag er weer uit. En het klinkt misschien vreemd, maar we zijn erg blij als hij flink huilt. Dat doet hij overdag eigenlijk nooit en daardoor kan hij zijn gevoelens en spanning niet echt ontladen. Na een tweede huilbui is hij meteen in slaap gevallen en nu ligt hij achter me heerlijk te slapen. Echt genieten dat aanzicht.

Sinds gisteravond (toen heb ik hem om acht uur op bed gelegd en in gebaren had verteld dat hij lekker moest gaan slapen, wat hij prompt ook deed), hebben we 's avonds een paar uurtjes voor onszelf. Erg lekker na een week waarin meneer tot een uurtje of 11 door de kamer stuiterde. Je merkt dat hij structuur nodig heeft en die nu ook van ons accepteerd. Soms, soms ook niet. Dan beginnen de oogjes te glinsteren en vragen we ons af wat nu weer het onderwerp van zijn vandalisme gaat zijn. Erg vermoeiend, zeker op zo'n kleine hotelkamer, maar we zouden hem voor geen geld meer willen missen. Ongelofelijk hoeveel zorgen je je in een paar dagen al om een kind kunt maken. En hoeveel je van een kind kunt houden. De ouders onder jullie weten waar ik het over heb.

O ja, dan nog even dit: bedankt voor alle lieve berichtjes in ons gastenboek en onze mailbox. We genieten er echt van. Toch een beetje contact met huis vanuit deze toch wat vreemde wereld. Dus eehhhhh, blijven posten.

Geplaatst door Lilian op 01 December 2007 om 14:37 uur.

Dag 7: Dag Wuhan! Het was gezellig ?!?!

Ik wil niet zeggen dat het in onze groep niet gezellig was, hoor.
Meer dat de indruk is als je over straat loopt dat het voor veel mensen één brok ellende is om te overleven.
Toch valt dat volgens mij best wel mee. Op straat kom je vaak alleen de extremen tegen.

Wuhan zit er voor ons op.
Vandaag hebben wij de definitieve adoptieverklaring kunnen ophalen en hebben we de notarispapieren opgehaald.
De notaris maakt onder andere een soort vervangende geboorteakte op. Deze is van belang, omdat zijn moeder nooit een aangifte van geboorte heeft gedaan en Yanto dus eigenlijk niet geboren is volgens de wet. Nu is dat dus rechtgetrokken en kunnen we met een gerust hart naar Beijing vertrekken.

Ook hebben we vandaag een bezoek gebracht aan de Yellow Crane Tower. Ik ben zelf niet naar boven gegaan, maar Lilian met Yanto wel.

Mijn twee kanjers op weg naar de toren

Nee, het was niet mistig. Gewoon smoggy.

Na terugkomst en een Skype-ontmoeting tussen onze lieve vriendin Monique en ons zoontje zijn we nog even extra koffers gaan kopen.
Bij de uitgang van een school stonden allemaal oudere kinderen met plastic witte stokken als een soort afscheiding. We zijn toen even blijven wachten om te kijken wat te gebeuren stond.

We verwachten, ons Chinees is namelijk niet zo geweldig, dat dat een soort rituele optocht is van kinderen bij de start van hun weekend. Weet jij meer? Mail ons dan.

Maar goed. Het Wuhan-avontuur is voorbij.
Morgenochtend om 6.30 uur worden de koffers opgehaald, om 6.50 uur vertrekt de auto en om 9.00 uur vertrekt de vlucht richting Beijing.
Hoog tijd om de koffers te pakken en daarna te gaan slapen.

Geplaatst door Bert op 30 November 2007 om 12:59 uur.

Dag 6: Emotionele belevenis

Gisteren had ik geen puf meer om nog een verhaal te plaatsen.
Dat had met het feit te maken dat ik, samen één van onze reisgenoten, naar het Social Welfare Institute in Huanggang City, de oude woonplaats van Yanto, ben geweest.
Een mengeling van indrukken: verbazing, verdriet, ontzag, respect, medelijden, dankbaarheid.
Alles kwam in één keer op me af.

De reis naar Huanggang City duurt ongeveer 2 uurtjes per auto en op de heenreis hebben we rijkdom en armoede en stadsleven en plattelandsgewoonten de revue zien passeren.

Ik ga niet vertellen wat ik in het kindertehuis allemaal gezien heb, omdat ik vind dat Yanto de eerste moet zijn, die ik dat over vele jaren vertel.
Ik kan wel zeggen dat ik heel veel respect heb voor de mensen, die zich dag in dag uit inzetten voor deze kinderen (en bejaarden, die zitten ook in hetzelfde centrum).

Toen ik terugkwam en gegeten had ben ik op bed in slaap gevallen. Nog lang voordat het echt bedtijd was.

Geplaatst door Bert op 30 November 2007 om 12:27 uur.

Dag 5: zoveel nieuwe indrukken

En dan bedoel ik niet alleen de nieuwe indrukken voor Yanto. Ook voor ons is er elke dag wel weer iets waarvan we denken: "Dat bestaat niet". Nou dus echt wel. Een paar voorbeelden:
* je loopt op de stoep en ziet ineens een vader zijn kind optillen, de benen van elkaar houden en dan begint dat kind te plassen. Met de broek aan!!! Pas dan valt op dat de broekjes van die kids geen kruis hebben. Lekker handig, maar aangezien ons manneke hartstikke zindelijk is hoeven we die niet meer aan te schaffen.
* je hoort een soort Chinese blaasmuziek en ziet ineens drie mannen. Eén invalide man zonder benen op een karretje, één man naast dat karretje waarvan het lijkt dat hij blind is en dan ook nog een stuurman achter het karretje. Vooral dat laatste vonden we wel slim, gezien het verkeer hier in Wuhan.
* je loopt op de stoep wat onzin uit te kramen en je wordt bijna overreden door een bromfiets. Nee, niet wijzelf maar onze reisgenoot die op z'n beste frans bezig was en dus even niet oplette. Zijn commentaar toen zijn vrouw hem vertelde dat ie minder moest kletsen en beter moest opletten: ja zeg, zometeen komt er nog een trein!
* bij elke winkel of kraampje staat de mop buiten. Je weet wel, zo'n lekkere schone, die al maanden niet meer schoongewassen is. En vraag me niet waarom maar als Yanto een mop of een vloerveger ziet schatert hij van het lachen. Wij liggen dan ook helemaal dubbel.
* de weg in Wuhan is een stuk schoner dan in Nederland. Waarom? Heel simpel, er zijn elke dag vele straatvegers bezig met een bezem van takken om tussen het chaotische verkeer (je kunt je niet voorstellen hoe chaotisch, dat moet je gewoon meemaken) de straat te vegen. Een vierbaansweg en dan gewoon op baan twee of drie staan te vegen en de rommel bij elkaar doen.

We hebben vandaag weer een groot aantal van deze vegers gezien aangezien we we behoorlijke rit gemaakt hebben. We vertrokken om 9.30 uur naar Civil affairs (daar waren we al twee keer geweest) om de papieren voor de notaris op te halen. Die papieren moesten we eerst controleren en maar goed ook. Ze hadden Yanto gespeld als Yento. Gelukkig werd het snel aangepast en konden we vertrekken naar het kantoor van de notaris. Daar aangekomen rees het volgende probleem: geen kantoor te bekennen. Verhuisd. Maar een verhuisbericht dat kennen ze hier echt niet. Maar dankzij Chris, onze Chinese steun en toeverlaat en de politie uit Wuhan die hem wist te vertellen waar de notaris nu wel zat, werd ook dat probleem weer opgelost.

Daarna konden we eindelijk beginnen aan de tocht naar de excursie van vandaag. Een bezoekje aan het park van het East Lake.

Weer een hele rit maar het was de moeite waard. Yanto heeft het grootste gedeelte lekker in de buggy gezeten. De twee late avonden eisten hun tol. Hij heeft wel zijn ogen uitgekeken.

Hij vind het geweldig als er maar beweging in zit. Ook in de bus weet hij niet waar hij moet kijken. Maar owee als de bus stilstaat. Dan begint hij te wippen in de hoop dat we dan weer gaan rijden.

Rond half twee waren we weer terug op de kamer en na wat gegeten te hebben, zijn we nog wat gaan winkelen. Echt lachen die prijzen hier. We hebben drie nieuwe shirts gekocht voor ons manneke. Shirts van een bekend merk hier, degelijk spul en dan betaal je €11,90. Woohee. Een rib uit ons lijf. Een kilo mandarijnen kosten het gigantische bedrag van 2 yuan. Dus in euro's 20 cent. Een paar kilo meebrengen voor iemand? hahaha

Vanavond hebben we gegeten in een hotel aan de overkant van de weg, maar daar loopt gelukkig een voetgangersbrug overheen. Anders waren we nooit aan de andere kant gekomen. We hebben hem lekker in bad gestopt in de hoop dat dat hem zou ontspannen. Dat deed het wel maar als hij merkt dat hij in slaap gaat vallen gaat hij zich verzetten. Uiteindelijk is hij rond half elf in slaap gevallen. Heel zielig om te zien hoe hij blijft strijden. We kunnen hem op zo'n momenten alleen maar behoeden voor gevaar en proberen te troosten. Maar het blijft nog even moeilijk.

Geplaatst door Lilian op 28 November 2007 om 16:31 uur.

Dag 4: We komen er wel...

Gisteravond was een erg zware avond. Ik had er erg veel voor over gehad om een momentje in het hoofd van ons ventje te mogen kijken. Op een gegeven moment sloeg de paniek bin Yanto toe.
Het was bedtijd of beter gezegd ver voorbij zijn bedtijd en het moment kwam eraan waarop het besef kwam, dat hij bij ons moest blijven. Dat punt besefte hij toen hij moest gaan slapen. Dat slapen gaan betekend dat hij zich moet overgeven aan ons en zich dus 'gewonnen' moet geven. En dat deed pijn. Hij heeft erg gehuild en zelfs geschreeuwd. Uiteindelijk viel hij rond 0.10 uur in slaap. Moe gestreden, ons moedig mannetje.

Vandaag was het tijd om de definitieve adoptieovereenkomst te tekenen bij hetzelfde bureau waar gisteren de 24-uurs-overeenkomst getekend werd.
En natuurlijk hebben we getekend. Nu moeten de papieren nog naar de notaris om gelegaliseerd te worden en dan kan het werk in Beijing beginnen.

Over het pakket waar wij laatst over vertelden. Je weet wel, dat pakket voor China wat door TNT bij ons afgeleverd werd. Dat pakket is aangekomen in China. Alleen is tijdens de verzending de wegwerpcamera kapot gegaan. We hebben de camera wel teruggekregen, maar of er iets op staat. Wel kregen we een mooi fotoboek van het kindertehuis met daarin erg mooie foto's van onze knul en zijn vriendjes.

Yanto at gisteren niet echt goed. De oplossing vonden we in kant-en-klaar-noedels. En hij heeft ervan gesmuld.

Verder zijn we vandaag gaan shoppen bij Carrefour, een erg groot warenhuis. Alleen een tip als je ooit naar China gaat: Zebrapaden in China zijn er puur voor de decoratie. Stoppen doet men niet bij zo'n zebra.
Op veler verzoek:

Een foto van Mama Lilian en Yanto.

Tot morgen.

Geplaatst door Bert op 27 November 2007 om 13:47 uur.

Dag 3: De grote ontmoeting

Vandaag was het zover. Vanochtend om 9 uur moesten we in de hal van het hotel klaar staan voor een rit van 30 minuten. De rit bracht ons naar het kantoor van de gemeentelijke organisatie, die de adopties regelt.
Daar aangekomen mochten wij direct naar binnen. Buiten op de gang zagen wij een 'oude bekende', die we nog alleen van papier kenden: Yanto.
Ik, Bert, heb hem gefilmt, maar we moesten doorlopen naar binnen. Daar werden de formaliteiten uitgelegd. Één van de formaliteiten is een 'proefperiode van 24 uur'. Maar goed, zo makkelijk denkt niemand over adoptie.
In ieder geval hebben we een papier getekend waarin we verklaren om 24 uur voor Yanto te zorgen en morgen om 9 uur worden we terugverwacht voor de rest van de procedure.

Verder zijn we vandaag nog gaan lunchen: Een heerlijke chinese lunch. Jammer genoeg had Yanto geen zin en werd opstandig. Daardoor hebben wij tweeën ook te weinig gegeten.
Het avondeten bestond uit McDonalds. Onze knul had daar wel oren naar. Een hamburger smaakte hem niet, maar de frietjes vond hij erg lekker. Dat komt goed uit. Hij kan z'n hart ophalen in Nederland.

En nu hetgeen waar jullie nog meer op zaten te wachten: Enkele foto's.

Even tekenen voor de 24 uur:

De kersverse pappa met de kersverse zoon

Als je jarenlang alles moest delen, dan ga je hamsteren. Zo zag ons bed na ongeveer een uurtje uit.

Het is nu 23.10 uur lokale tijd: Yanto wil niet gaan slapen. Ik hoop dat hij dat niet te lang vol zal houden, zodat wij toch nog iets kunnen rusten voor de procedure morgenochtend.

Geplaatst door Bert op 26 November 2007 om 16:09 uur.

Dag 2: moe, moe en nog eens moe

De landing van de vlucht naar Beijing vond plaats rond twee uur lokale tijd. Dus op dag twee.

Na de landing zijn we geld gaan wisselen, hebben we de tickets voor de binnenlandse vlucht betaald en zijn we maar weer iets gaan drinken. Met de hele groep hebben we een zaakje in de luchthaven bestormd. Onze karren met bagage (o ja die hadden we tussendoor ook nog van de band geplukt) moesten buiten blijven maar daar werd een net overheen gegooid en een "bewakingsdame" naast gezet. En toen bestellen. Netjes volgens de Meiling-regels met "no-ice". Of dat veel zin heeft gehad weten we niet. We zijn nog niet ziek maar Bert constateerde op een gegeven moment dat de glazen gewassen werden in dezelfde bak water als waar de vloerwisser in schoongespoeld werd. Het commentaar van Gerard: "Hier zul je dan ook wel van de vloer kunnen eten."

Uiteindelijk zijn we als sardientjes in een blik in het vliegtuig naar Wuhan gepropt en daar zijn we vanavond rond zeven uur helemaal total loss aangekomen. "Nog even naar het hotel rijden dachten we nog." En toen reed ons busje het verkeer van Wuhan in. Verkeersregels? Die kennen ze hier niet. Hier geldt maar een regel. Het recht van de sterkste. Ik zal jullie de details besparen maar we waren blij in het hotel te zijn aangekomen.

Nu zitten we dus in het hotel. Koffers uitgepakt en met de wetenschap dat we morgenvroeg om 09.00 uur klaar moeten staan om te vertrekken naar Civil Affairs. Met andere woorden: morgenvroeg mogen wij onze zoon in onze armen sluiten.

Ik ga nu dus ook slapen. Bert ligt al te slapen. Die wil er helemaal klaar voor zijn morgen. Maar hoe kun je voor zoiets ooit klaar zijn. Ik weet het niet......

Geplaatst door Lilian op 25 November 2007 om 15:53 uur.

Dag 1: het vervolg

Zoals afgesproken stonden onze hartsvriendinnen (waarvan er een jarig was) netjes op tijd voor de deur. Samen de koffers in de auto gestapeld, de plaatsverdeling in de auto nog even besproken en daarna afscheid genomen van mam en de buurtjes.

En daar gingen we dan, op naar Eindhoven waar de reis ging beginnen. We waren, mede dankzij de rijstijl van Esther die normaal heeeel anders schijnt te zijn, netjes op tijd en nog redelijk ontspannen ook. Nadat we ook van onze vriendinnetjes afscheid hadden genomen, togen we richting de trein. Nog even een hapje en een drankje en toen maar de trein in.

Doordat we een (eventuele) behoorlijke vertraging hadden meegeteld in ons reisschema, en die vertraging er nu niet was natuurlijk (of eigenlijk gelukkig) waren we meer dan veel te vroeg op Schiphol. Die tijd hebben we gebruikt om nog even iets te eten en te drinken. Daarna zijn we naar de vertrekhal gewandeld en niet lang daarna stond Gea (één van de Meiling begeleidsters) al op ons te zwaaien.

Langzaamaan druppelden de anderen van de groep ook binnen en konden we gaan inchecken. Aangezien Bert de koffers nauwkeurig had afgewogen waren er geen problemen bij het inchecken. Heerlijk als je die koffers niet meer hoeft mee te zeulen. Met alleen nog de handbagage zijn we toen samen met Gerard en Klazina en de "uitzwaaiers" iets gaan drinken. Daarna toch maar door de douane naar de gate. Een heel droevig moment voor onze reisgenoten omdat ze voor twee weken afscheid van Yinte (hun dochtertje) moesten nemen. Maar eenmaal op weg naar nog iets te drinken en een hapje voor we zouden vertrekken leek de knop snel omgezet. (we zijn er toch van overtuigd dat dat vooral de buitenkant was.)

Voor Bert was dit weer een PIEP-moment. En als ik schrijf piep, dan bedoel ik ook piep. Juist, de metaaldetector. Alles af, niets meer op zak. En nog steeds piep. Nadat hij gefouileerd was mocht hij toch verder. Maar dat beloofde weinig goeds voor de douane in China.

Nadat we eindelijk aan boord konden, konden we eindelijk genieten van de luxe van Pearl-class. Echt een aanrader. Lekker de ruimte, om de haverklap natte warme doekjes om je op te frissen. Helemaal geweldig. Ook het eten (eerst een warme maaltijd en een paar uur later ontbijt) was lekker. En voor de nieuwsgierigen onder jullie: het is Bert prima gegaan. Helaas was de landing wat turbulent (het dalen verliep met nogal wat gehobbel en geschommel) waardoor hij toch even niet lekker was, maar van angst was absoluut geen sprake meer.

Geplaatst door Lilian op 25 November 2007 om 15:41 uur.

Dag 1: Het begin

Om 9.30 uur zijn we vanochtend opgestaan.
De laatste spulletjes zijn ingepakt en over een kleine 3 uurtjes zullen wij door twee hartsvriendinnen naar Eindhoven worden gebracht.
Vanaf Eindhoven gaat de reis per trein beginnen.
Hopelijk zonder grote vertragingen, maar we hebben een ruime marge van ongeveer 2 1/2 uur aangehouden.
Kortom, of we zijn te vroeg of we komen op tijd aan.
In ieder geval zal de kans dat we te laat zijn heel erg klein zijn.

De zenuwen nemen inmiddels aardig toe.
Maar ook dat schijnt erbij te horen.

Als we internet op onze kamer hebben, dan kunnen jullie morgen een berichtje verwachten met het verhaal over de twee vluchten.
Tot morgen.

Geplaatst door Bert op 24 November 2007 om 10:10 uur.